غدر الصحاب

موضوع: غدر الصحاب الأحد سبتمبر 19, 2010 1:42 am

هذا الشعر من تاليفى ولاكنه بسيط لانى لست شاعر وارجو ان تقيموهولى واحكى فيه عن غدر الاصدقاء الذى رأيته فى حياتى.
غدر الاصدقاء
ياطير ياطاي ر فى السما لفيت بلاد وبلاد
احكيلى على شوفته فوق السحاب احكلى على كانوا زمان اصحاب
اشترتهم بالغالى باعونى بالرخيص ادتهم عمرى كله وطلعت برده خسيس
كنت بصدق كل كلامهم كنت اشاركهم كل الامهم
كنت بشيل كل همومهم وبحاول احقق احلامهم
وقت الشده احتاجتلهم وانا الى يوم محسوب منهم
كل ما احس ان انا منهم القى نفسى بعيد عنهوم
وانا وياهم بينسونى بيفكروا ازاى يبعونى
عشت لوحدى ليالى بفكر مين صحبى ومين بيهزر
زمن مفهوش صاحب اصيل كل يوم يلقى بديل
اكتشفت ان انا مخدوع والبعد عنهم كان ممنوع
لكن الرجاله متتصحبش الواحد منهم بالف وش
اتجهت للبنات مبئتش باقى على الفات
بصيت للجنس اللطيف وكان فى بدايته شىء ظريف
حسيت ان نا طاير بيهم وسيبت اصحابى عشان ارضيهم
رجعوا القوا دى مش اصول تسيب صحابك دا مش معقول
رديت وقولت ايه الاصول انى افضل شخص مجهول